Vedasara Shiva Stava

Vedasara Shiva Stava ist eine Hymne zum Lobpreis von Lord Shiva. Vedasara (IAST: vedasāra; Devanagari: वेदसार) bedeutet die Essenz des Veda und Stava (IAST: stava; Devanagari: स्तव) bezieht sich auf eine Hymne, die geschrieben, rezitiert oder gesungen wird, um jemanden zu preisen und in diesem Zusammenhang Shiva als das höchste Bewusstsein zu preisen. Diese Stava ist auch als Vedasara Shiva Stotra/m bekannt. Vedasara Shiva Stava wird Adi Shankaracharya zugeschrieben. Einige Wissenschaftler sind jedoch der Meinung, dass dies nicht der Fall ist, da es in dieser Zeit üblich war, dass Komponisten von Hymnen und Versen ihre Werke aus Bescheidenheit und Demut einem Meister oder einer Person mit einem hohen spirituellen Status zuordneten. In jeder der Strophen wird Shiva in seinen verschiedenen Formen der absoluten Wirklichkeit gepriesen. Durch diese Formen wird über ihn meditiert. Nachfolgend sind die Verse in IAST und in Devanagari-Schrift zusammen mit der Übersetzung aufgeführt.

!!Diese Seite wird derzeit noch bearbeitet!!

paśūnāṃ patiṃ pāpanāśaṃ pareśaṃ

gajendrasya kṛttiṃ vasānaṃ vareṇyam |

jaṭājūṭamadhye sphuradgāṅgavāriṃ

mahādevamekaṃ smarāmi smarārim ||1||

Übersetzung (Zeile für Zeile):

(Ich meditiere über Ihn), der der Herr der Lebewesen (Pashus) ist, der unsere Sünden vernichtet und der der transzendente Gott ist,

Der das Fell des besten aller Elefanten trägt * und der selbst der Beste ist,

Aus Dessen verfilzten Haaren die heiligen Wasser des großen Flusses Ganga hervorsprudeln,

Nur über diesen Mahadeva meditiere ich (mit einseitigem Geist), den Einen, der der Feind von Smara (Kamadeva, der die Wünsche repräsentiert) ist.

Anmerkung: Shiva wird als Gajasurasamhara beschrieben, was soviel bedeutet wie "Der Töter des Elefanten-Dämons". In der hinduistischen Mythologie wird erzählt, dass einige Weisen, die an der Allmacht des Gottes Shiva zweifelten, einen Elefanten erschufen und Shiva zu einem Duell herausforderten. Shiva nahm die Gestalt von Gajasamharamurti oder "Elefantentöter" an, tötete den Elefanten, trug seine Haut als Kleidungsstück und tanzte ausgiebig.

maheśaṃ sureśaṃ surārārtināśaṃ

vibhuṃ viśvanāthaṃ vibhūtyaṅgabhūṣam |

virūpākṣamindvarka vahnitrinetraṃ

sadānandamīḍe prabhuṃ pañcavaktram ||2||

girīśaṃ gaṇeśaṃ gale nīlavarṇaṃ

gavendrādhirūḍhaṃ gaṇātītarūpam |

bhavaṃ bhāsvaraṃ bhasmanā bhūṣitāṅgaṃ

bhavānīkalatraṃ bhaje pañcavaktram ||3||

śivākānta śambho śaśāṅkārdhamaule

maheśāna śūlin jaṭājūṭadhārin |

tvameko jagad‍vyāpako viśvarūpa

prasīda prasīda prabho pūrṇarūpa ||4||

parātmānamekaṃ jagadvījamādyaṃ

nirīhaṃ nirākāramoṅkāravedyam |

yato jāyate pālyate yena viśvaṃ

tamīśaṃ bhaje līyate yatra viśvam ||5||

na bhūmirna cāpo na vahnirna vāyur

na cākāśa āste na tandrā na nidrā |

na grīṣmo na śīto na deśo na veṣo

na yasyāsti mūrtistrimūrti tamīḍe ||6||

ajaṃ śāśvataṃ kāraṇaṃ kāraṇānāṃ

śivaṃ kevalaṃ bhāsakaṃ bhāsakānām |

turīyaṃ tamaḥpāramādyantahīnaṃ

prapadye paraṃ pāvanaṃ dvaitahīnam ||7||

namaste namaste vibho viśvamūrte

namaste namaste cidānandamūrte |

namaste namaste tapoyogagamya

namaste namaste śrutijñānagamya ||8||

prabho śūlapāṇe vibho viśvanātha

mahādeva śambho maheśa trinetra |

śivākānta śānta smarāre purāre

tvadanyo vareṇyo na mānyo na gaṇyaḥ ||9||

śambho maheśa karuṇāmaya śūlapāṇe

gaurīpate paśupate paśupāśanāśin |

kāśīpate karuṇayā jagadetadekas _

tvaṃ haṃsi pāsi vidadhāsi maheśvaro'si ||10||

tvatto jagadbhavati deva bhava smarāre

tvayyeva tiṣṭhati jaganmṛḍa viśvanātha |

tvayyeva gacchati layaṃ jagadetadīśa

liṅgātmakaṃ hara carācaraviśvarūpin ||11||

पशूनां पतिं पापनाशं परेशं

गजेन्द्रस्य कृत्तिं वसानं वरेण्यम् ।

जटाजूटमध्ये स्फुरद्गाङ्गवारिं

महादेवमेकं स्मरामि स्मरारिम् ॥१॥

महेशं सुरेशं सुरारार्तिनाशं

विभुं विश्वनाथं विभूत्यङ्गभूषम् ।

विरूपाक्षमिन्द्वर्क वह्नित्रिनेत्रं

सदानन्दमीडे प्रभुं पञ्चवक्त्रम् ॥२॥

गिरीशं गणेशं गले नीलवर्णं

गवेन्द्राधिरूढं गणातीतरूपम् ।

भवं भास्वरं भस्मना भूषिताङ्गं

भवानीकलत्रं भजे पञ्चवक्त्रम् ॥३॥

शिवाकान्त शम्भो शशाङ्कार्धमौले

महेशान शूलिन् जटाजूटधारिन् ।

त्वमेको जगद्‍व्यापको विश्वरूप

प्रसीद प्रसीद प्रभो पूर्णरूप ॥४॥

परात्मानमेकं जगद्वीजमाद्यं

निरीहं निराकारमोङ्कारवेद्यम् ।

यतो जायते पाल्यते येन विश्वं

तमीशं भजे लीयते यत्र विश्वम् ॥५॥

न भूमिर्न चापो न वह्निर्न वायुर्

न चाकाश आस्ते न तन्द्रा न निद्रा ।

न ग्रीष्मो न शीतो न देशो न वेषो

न यस्यास्ति मूर्तिस्त्रिमूर्ति तमीडे ॥६॥

अजं शाश्वतं कारणं कारणानां

शिवं केवलं भासकं भासकानाम् ।

तुरीयं तमःपारमाद्यन्तहीनं

प्रपद्ये परं पावनं द्वैतहीनम् ॥७॥

नमस्ते नमस्ते विभो विश्वमूर्ते

नमस्ते नमस्ते चिदानन्दमूर्ते ।

नमस्ते नमस्ते तपोयोगगम्य

नमस्ते नमस्ते श्रुतिज्ञानगम्य ॥८॥

प्रभो शूलपाणे विभो विश्वनाथ

महादेव शम्भो महेश त्रिनेत्र ।

शिवाकान्त शान्त स्मरारे पुरारे

त्वदन्यो वरेण्यो न मान्यो न गण्यः ॥९॥

शम्भो महेश करुणामय शूलपाणे

गौरीपते पशुपते पशुपाशनाशिन् ।

काशीपते करुणया जगदेतदेकस् _

त्वं हंसि पासि विदधासि महेश्वरोऽसि ॥१०॥

त्वत्तो जगद्भवति देव भव स्मरारे

त्वय्येव तिष्ठति जगन्मृड विश्वनाथ ।

त्वय्येव गच्छति लयं जगदेतदीश

लिङ्गात्मकं हर चराचरविश्वरूपिन् ॥११॥