Vishnu Bhujangaprayata Stotram

Das Vishnu Bhujangaprayata Stotram wird Adi Shankaracharya zugeschrieben. Die Hymne ist ein Lobgesang auf Vishnu, durch den der Verehrer/in die Befreiung zu erlangen sucht. Bhujangaprayata (Bhujaṅgaprayāta - भुजङ्गप्रयात) ist ein Sanskritmetrum und wird im Chandas-Glossar unterschiedlich definiert. Hier ist das Vishnu Bhujangaprayata Stotram in IAST und in Devanagari Schrift:

Text in IAST:

śrīviṣṇubhujaṅgaprayātastotram

cidaṃśaṃ vibhuṃ nirmalaṃ nirvikalpaṃ

nirīhaṃ nirākāramoṅkāragamyam |

guṇātītamavyaktamekaṃ turīyaṃ

paraṃ brahma yaṃ veda tasmai namaste || 1||

viśuddhaṃ śivaṃ śāntamādyantaśūnyaṃ

jagajjīvanaṃ jyotirānandarūpam |

adigdeśakālavyavacchedanīyaṃ

trayī vakti yaṃ veda tasmai namaste || 2||

mahāyogapīṭhe paribhrājamāne

dharaṇyāditattvātmake śaktiyukte |

guṇāhaskare vahnibimbārdhamadhye

samāsīnamoṅkarṇike'ṣṭākṣarābje || 3||

samānoditānekasūryendukoṭi-

prabhāpūratulyadyutiṃ durnirīkṣam |

na śītaṃ na coṣṇaṃ suvarṇāvadāta-

prasannaṃ sadānandasaṃvitsvarūpam || 4||

sunāsāpuṭaṃ sundarabhrūlalāṭaṃ

kirīṭocitākuñcitasnigdhakeśam |

sphuratpuṇḍarīkābhirāmāyatākṣaṃ

samutphullaratnaprasūnāvataṃsam || 5||

lasatkuṇḍalāmṛṣṭagaṇḍasthalāntaṃ

japārāgacorādharaṃ cāruhāsam |

alivyākulāmolimandāramālaṃ

mahorasphuratkaustubhodārahāram || 6||

suratnāṅgadairanvitaṃ bāhudaṇḍai-

ścaturbhiścalatkaṅkaṇālaṃkṛtāgraiḥ |

udārodarālaṃkṛtaṃ pītavastraṃ

padadvandvanirdhūtapadmābhirāmam || 7||

svabhakteṣu sandarśitākāramevaṃ

sadā bhāvayansaṃniruddhendriyāśvaḥ |

durāpaṃ naro yāti saṃsārapāraṃ

parasmai parebhyo'pi tasmai namaste || 8||

śriyā śātakumbhadyutisnigdhakāntyā

dharaṇyā ca dūrvādalaśyāmalāṅgyā |

kalatradvayenāmunā toṣitāya

trilokīgṛhasthāya viṣṇo namaste || 9||

śarīraṃ kalatraṃ sutaṃ bandhuvargaṃ

vayasyaṃ dhanaṃ sadma bhṛtyaṃ bhuvaṃ ca |

samastaṃ parityajya hā kaṣṭameko

gamiṣyāmi duḥkhena dūraṃ kilāham || 10||

jareyaṃ piśācīva hā jīvato me

vasāmakti raktaṃ ca māṃsaṃ balaṃ ca |

aho deva sīdāmi dīnānukampi-

nkimadyāpi hanta tvayodāsitavyam || 11||

kaphavyāhatoṣṇolbaṇaśvāsavega-

vyathāvisphuratsarvamarmāsthibandhām |

vicintyāhamantyāmasaṅkhyāmavasthāṃ

bibhemi prabho kiṃ karomi prasīda || 12||

lapannacyutānanta govinda viṣṇo

murāre hare nātha nārāyaṇeti |

yathānusmariṣyāmi bhaktyā bhavantaṃ

tathā me dayāśīla deva prasīda || 13||

bhujaṅgaprayātaṃ paṭhedyastu bhaktyā

samādhāya citte bhavantaṃ murāre |

sa mohaṃ vihāyāśu yuṣmatprasādā-

tsamāśritya yogaṃ vrajatyacyutaṃ tvām || 14||

Text in Devanagari:

श्रीविष्णुभुजङ्गप्रयातस्तोत्रम्

चिदंशं विभुं निर्मलं निर्विकल्पं

निरीहं निराकारमोङ्कारगम्यम् ।

गुणातीतमव्यक्तमेकं तुरीयं

परं ब्रह्म यं वेद तस्मै नमस्ते ॥ १॥

विशुद्धं शिवं शान्तमाद्यन्तशून्यं

जगज्जीवनं ज्योतिरानन्दरूपम् ।

अदिग्देशकालव्यवच्छेदनीयं

त्रयी वक्ति यं वेद तस्मै नमस्ते ॥ २॥

महायोगपीठे परिभ्राजमाने

धरण्यादितत्त्वात्मके शक्तियुक्ते ।

गुणाहस्करे वह्निबिम्बार्धमध्ये

समासीनमोङ्कर्णिकेऽष्टाक्षराब्जे ॥ ३॥

समानोदितानेकसूर्येन्दुकोटि-

प्रभापूरतुल्यद्युतिं दुर्निरीक्षम् ।

न शीतं न चोष्णं सुवर्णावदात-

प्रसन्नं सदानन्दसंवित्स्वरूपम् ॥ ४॥

सुनासापुटं सुन्दरभ्रूललाटं

किरीटोचिताकुञ्चितस्निग्धकेशम् ।

स्फुरत्पुण्डरीकाभिरामायताक्षं

समुत्फुल्लरत्नप्रसूनावतंसम् ॥ ५॥

लसत्कुण्डलामृष्टगण्डस्थलान्तं

जपारागचोराधरं चारुहासम् ।

अलिव्याकुलामोलिमन्दारमालं

महोरस्फुरत्कौस्तुभोदारहारम् ॥ ६॥

सुरत्नाङ्गदैरन्वितं बाहुदण्डै-

श्चतुर्भिश्चलत्कङ्कणालंकृताग्रैः ।

उदारोदरालंकृतं पीतवस्त्रं

पदद्वन्द्वनिर्धूतपद्माभिरामम् ॥ ७॥

स्वभक्तेषु सन्दर्शिताकारमेवं

सदा भावयन्संनिरुद्धेन्द्रियाश्वः ।

दुरापं नरो याति संसारपारं

परस्मै परेभ्योऽपि तस्मै नमस्ते ॥ ८॥

श्रिया शातकुम्भद्युतिस्निग्धकान्त्या

धरण्या च दूर्वादलश्यामलाङ्ग्या ।

कलत्रद्वयेनामुना तोषिताय

त्रिलोकीगृहस्थाय विष्णो नमस्ते ॥ ९॥

शरीरं कलत्रं सुतं बन्धुवर्गं

वयस्यं धनं सद्म भृत्यं भुवं च ।

समस्तं परित्यज्य हा कष्टमेको

गमिष्यामि दुःखेन दूरं किलाहम् ॥ १०॥

जरेयं पिशाचीव हा जीवतो मे

वसामक्ति रक्तं च मांसं बलं च ।

अहो देव सीदामि दीनानुकम्पिन्किमद्यापि

हन्त त्वयोदासितव्यम् ॥ ११॥

कफव्याहतोष्णोल्बणश्वासवेग-

व्यथाविस्फुरत्सर्वमर्मास्थिबन्धाम् ।

विचिन्त्याहमन्त्यामसङ्ख्यामवस्थां

बिभेमि प्रभो किं करोमि प्रसीद ॥ १२॥

लपन्नच्युतानन्त गोविन्द विष्णो

मुरारे हरे नाथ नारायणेति ।

यथानुस्मरिष्यामि भक्त्या भवन्तं

तथा मे दयाशील देव प्रसीद ॥ १३॥

भुजङ्गप्रयातं पठेद्यस्तु भक्त्या

समाधाय चित्ते भवन्तं मुरारे ।

स मोहं विहायाशु युष्मत्प्रसादा-

त्समाश्रित्य योगं व्रजत्यच्युतं त्वाम् ॥ १४॥