Hastamalakiyam

Hastamalakiyam: Auf seinen Reisen erreichte Shankaracharya den Tempel von Mookambika Devi, komponierte und sang eine Hymne zu ihrem Lob und blieb dort. Anschließend besuchte er ein nahe gelegenes Dorf, das damals als Sri Bali bekannt war. In diesem Dorf lebten etwa 2000 Brahmanen, die in den Veden gut bewandert waren. Einer dieser gelehrten und reichen Männer war Prabhakara, der sich Sorgen um seinen Sohn machte. Obwohl der Junge gut aussehend war und sehr sanftmütig und geduldig war, war sein Verhalten Benehmen wie das eines Narren - er hörte nichts, sprach nichts und saß allein in einer Ecke und träumte vor sich hin.

Nachdem er von dem großen Shankaracharya gehört hatte, kam Prabhakara mit seinem Sohn zu ihm und brachte eine Menge Früchte mit, wie es damals üblich war, und warf sich vor ihm nieder Füßen nieder. Sein Sohn warf sich ebenfalls nieder, stand dann aber nicht mehr auf. Der Weise Shankaracharya hob ihn jedoch in seiner unendlichen Barmherzigkeit auf, und als der Junge dort stand, mit dem Gesicht nach unten, bat sein Vater Shankara, ihn über die Ursache für das seltsame Verhalten seines Sohnes aufzuklären. Er sagte: "Er ist jetzt sieben Jahre alt, und sein Geist scheint unterentwickelt zu sein. Er hat nicht einmal das Alphabet gelernt, ganz zu schweigen von den Veden. Die frühe Periode seines Lebens ist also vergeblich gewesen. Jungen in seinem Alter kommen und fordern ihn zum Spielen auf, aber er geht nicht mit ihnen mit. Als sie ihn stumm dasitzt, schlagen ihn die Jungen; doch er zeigt kein Zeichen von Ärgernis. Manchmal kommt er zum Essen, manchmal enthält er sich von allem Essen. Er beachtet keine Anweisungen. Ich versuche nie, ihn durch sondern überlasse es seinem Schicksal, seine Zukunft zu bestimmen."

Dann sprach Shankaracharya den Jungen so an: "Wer bist du? Warum verhältst du dich so wie ein träges Wesen?" Hierauf antwortete der Junge, in 12 Versen, die als Hastakamalayikam bekannt wurden. Hasta bedeutet Hand und Amalaka ist die Stachelbeerfrucht, die er in seiner Hand hielt. Wie es damals üblich war, hatte der Vater eine Menge Früchte mitgebracht, als er Shankaracharya besuchte, und so wurde der Junge Hastamalaka genannt.

Shankaracharya sagte dann zu Prabhakara, dem Vater des Jungen: "Es ist nicht angebracht, dass dieser Junge bei dir bleibt, und da Und da sein Verhalten dem eines Idioten gleicht, welchen Nutzen kannst du aus seinem Aufenthalt bei dir ziehen? Dieser scheinbar stumme Sohn von dir kennt die Wahrheit des Atman aufgrund seiner Praktiken in seinem früheren Leben. Andererseits - wie könnte dieser Junge der das Alphabet nicht kennt, die Natur des über die Natur des Selbst aussprechen? Er muss über ein angeborenes intuitives Wissen haben. Er hat nicht die geringste Anhaftung an Haus und Besitz. Er hat auch kein Gefühl des "Ich-Seins" in Bezug auf den Körper. Wie kann jemand, der all diese Objekte, einschließlich des Körpers, als als äußerlich und unverbunden mit sich selbst, irgendeine Identifikation mit ihnen?" Mit diesen Worten nahm Shankaracharya auch diesen Jungen in seine Gruppe aufund machte sich auf den Weg zu seinem nächsten Ziel.

Hastamalakiyam:

hastāmalaka uvāca | nāhaṃ manuṣyo na ca deva-yakṣau na brāhmaṇa-kṣatriya-vaiśya-śūdrāḥ | na brahmacārī na gṛhī vanastho bhikṣurna cāhaṃ nijabodha rūpaḥ ||

nimittaṃ manaścakṣurādi pravṛttau nirastākhilopādhirākāśakalpaḥ | ravirlokaceṣṭānimittaṃ yathā yaḥ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā ||1||

yamagnyuṣṇavannityabodha svarūpaṃ manaścakṣurādīnyabodhātmakāni | pravartanta āśritya niṣkampamekaṃ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā ||2||

mukhābhāsako darpaṇe dṛśyamāno mukhatvāt pṛthaktvena naivāsti vastu | cidābhāsako dhīṣu jīvo'pi tadvat sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā ||3||

yathā darpaṇābhāva ābhāsahānau mukhaṃ vidyate kalpanāhīnamekam | tathā dhī viyoge nirābhāsako yaḥ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā || 4||

manaścakṣurāderviyuktaḥ svayaṃ yo manaścakṣurādermanaścakṣurādiḥ | manaścakṣurāderagamyasvarūpaḥ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā || 7||

ya eko vibhāti svataḥ śuddhacetāḥ prakāśasvarūpo'pi nāneva dhīṣu śarāvodakastho yathā bhānurekaḥ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā ||6||

yathā'nekacakṣuḥ-prakāśo ravirna krameṇa prakāśīkaroti prakāśyam | anekā dhiyo yastathaikaḥ prabodhaḥ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā || 7||

vivasvat prabhātaṃ yathā rūpamakṣaṃ pragṛhṇāti nābhātamevaṃ vivasvān | yadābhāta ābhāsayatyakṣamekaḥ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā ||8||

yathā sūrya eko'psvanekaścalāsu sthirāsvapyananyadvibhāvyasvarūpaḥ calāsu prabhinnaḥ sudhīṣveka eva sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā || 9||

ghanacchannadṛṣṭirghanacchannamarkam yathā niṣprabhaṃ manyate cātimūḍhaḥ | tathā baddhavadbhāti yo mūḍha-dṛṣṭeḥ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā || 10||

samasteṣu vastuṣvanusyūtamekaṃ samastāni vastūni yanna spṛśanti | viyadvatsadā śuddhamacchasvarūpaṃ sa nityopalabdhisvarūpo'hamātmā || 11||

upādhau yathā bhedatā sanmaṇīnāṃ tathā bhedatā buddhibhedeṣu te'pi | yathā candrikāṇāṃ jale cañcalatvaṃ tathā cañcalatvaṃ tavāpīha viṣṇo || 12||

Sanskrit:

हस्तामलक उवाच । नाहं मनुष्यो न च देव-यक्षौ न ब्राह्मण-क्षत्रिय-वैश्य-शूद्राः । न ब्रह्मचारी न गृही वनस्थो भिक्षुर्न चाहं निजबोध रूपः ॥

निमित्तं मनश्चक्षुरादि प्रवृत्तौ निरस्ताखिलोपाधिराकाशकल्पः । रविर्लोकचेष्टानिमित्तं यथा यः स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥१॥

यमग्न्युष्णवन्नित्यबोध स्वरूपं मनश्चक्षुरादीन्यबोधात्मकानि । प्रवर्तन्त आश्रित्य निष्कम्पमेकं स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥२॥

मुखाभासको दर्पणे दृश्यमानो मुखत्वात् पृथक्त्वेन नैवास्ति वस्तु । चिदाभासको धीषु जीवोऽपि तद्वत् स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥३॥

यथा दर्पणाभाव आभासहानौ मुखं विद्यते कल्पनाहीनमेकम् । तथा धी वियोगे निराभासको यः स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥ ४॥

मनश्चक्षुरादेर्वियुक्तः स्वयं यो मनश्चक्षुरादेर्मनश्चक्षुरादिः । मनश्चक्षुरादेरगम्यस्वरूपः स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥ ७॥

य एको विभाति स्वतः शुद्धचेताः प्रकाशस्वरूपोऽपि नानेव धीषु शरावोदकस्थो यथा भानुरेकः स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥६॥

यथाऽनेकचक्षुः-प्रकाशो रविर्न क्रमेण प्रकाशीकरोति प्रकाश्यम् । अनेका धियो यस्तथैकः प्रबोधः स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥ ७॥

विवस्वत् प्रभातं यथा रूपमक्षं प्रगृह्णाति नाभातमेवं विवस्वान् । यदाभात आभासयत्यक्षमेकः स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥८॥

यथा सूर्य एकोऽप्स्वनेकश्चलासु स्थिरास्वप्यनन्यद्विभाव्यस्वरूपः चलासु प्रभिन्नः सुधीष्वेक एव स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥ ९॥

घनच्छन्नदृष्टिर्घनच्छन्नमर्कम् यथा निष्प्रभं मन्यते चातिमूढः । तथा बद्धवद्भाति यो मूढ-दृष्टेः स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥ १०॥

समस्तेषु वस्तुष्वनुस्यूतमेकं समस्तानि वस्तूनि यन्न स्पृशन्ति । वियद्वत्सदा शुद्धमच्छस्वरूपं स नित्योपलब्धिस्वरूपोऽहमात्मा ॥ ११॥

उपाधौ यथा भेदता सन्मणीनां तथा भेदता बुद्धिभेदेषु तेऽपि । यथा चन्द्रिकाणां जले चञ्चलत्वं तथा चञ्चलत्वं तवापीह विष्णो ॥ १२॥